Een vrouw zat voor het raam, ze keek naar buiten.
Vandaag voelde ze zich eenzaam en verdrietig.
Naar buiten kijkend bekroop haar het gevoel, dat niemand om haar gaf.
Ze dacht aan vroeger, wat was dat lang geleden.
Ze was getrouwd en ze kregen twee prachtige kinderen.
Het huwelijk was geen sprookje met een goed eind, nee het was verre van dat.
Maar ze heeft zich altijd staande gehouden, ze was sterk.
Ze had er alles voor gedaan, totdat het noodlot toesloeg.
Haar man was plotseling overgegaan, zodat ze alleen achterbleef, samen met haar twee dochtertjes.
Het was moeilijk, heel erg moeilijk.
Maar ze heeft ze in haar eentje groot gekregen en ze vlogen één voor één het huis uit. Haar dochters hadden hun eigen leven,
een leven waar zij zo graag deel van uit wilde maken, maar hoe?
Ze kreeg haar eerste kleinkind en ze was dol op haar.
Helaas zag ze haar niet zo veel en ze was daar verdrietig om.
De vrouw probeerde haar tijd te doden met hobby’s, alleen de avonden bleven heel moeilijk.
Haar gedachten gingen dan naar wat er allemaal was gebeurd en de eenzaamheid sloeg weer toe.
Haar oudste dochter ging ook haar eigen weg.
Zo nu en dan kwam ze eens langs.
Op een dag kwam ze vertellen dat ze een kindje verwachtte.
Haar dochter was alleen en zou het kindje alleen ter wereld brengen.
Ze had veel meegemaakt en nu ze zelf moeder werd zocht ze steun bij haar.
Want zij omarmde haar dochter en oordeelde niet.
Het maakte niet uit, wat ze deed en hoe ze ook leefde, ze veroordeelde haar vrienden niet.
Ze liet haar dochter haar eigen leven leiden.
Dit kindje in haar buik was zeer welkom!
Wat was ze trots op haar dochter.
Ze gaf haar dat wat nodig was om een baby welkom te kunnen heten.
Haar dochter kwam steeds vaker langs en deelde veel over haar eigen leven en haar zwangerschap.
Haar dochter kreeg verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor ze heel goed voor zichzelf en haar huisje ging zorgen.
Alles was schoon en opgeruimd voor als de baby zou komen.
Het waren acht heerlijke maanden waarin moeder en dochter naar elkaar toe waren gegroeid. Maar weer sloeg het noodlot toe.
De baby werd niet hier, maar in de Hemel geboren.
De vrouw keek weer naar buiten, tranen stroomden over haar wangen naar beneden.
Ze sloot heel even haar ogen en zag opeens haar man voor zich staan.
Hij droeg de kleine jongen in zijn armen en keek haar nu aan.
Ook zag ze haar dochter staan die met een verdrietige blik naar haar kindje keek.
Haar man keek beide vrouwen aan en zei: ‘Deze mooie baby heeft jullie zo dicht bij elkaar gebracht.
Jullie hebben dit samen meegemaakt, dus zorg dat je elkaar steunt, want deze weg is lang.
Hou van elkaar! Hou elkaar vast en bouw het leven langzaam samen weer op.’
Hij keek nu naar zijn vrouw. ‘Jij weet hoe dat moet.
Neem haar mee als zij het zwaar heeft. Dat kan jij.’
En hij keek haar liefdevol aan.
De vrouw deed haar ogen weer open.
Had ze dit nu gedroomd? Dat moet wel….
De hele dag waren zijn woorden in haar hoofd blijven hangen.
Totdat ze met een schok op de klok keek.
‘Ik moet bij haar zijn!’ zei ze hardop, waarop ze haar jas aan deed en vertrok.
Haar rol als moeder had ze weer op zich genomen.
Haar kind had verdriet en samen konden ze het aan.
Dat wist ze nu zeker!
Voortaan zou ze geen afwachtende houding meer hebben naar haar dochters.
Ze zou gewoon gaan!
Want een moeder zorgt nu eenmaal voor haar kinderen tot aan het eind. En vol zelfvertrouwen belde ze aan.
De deur ging voorzichtig open en haar dochter vloog huilend in haar armen.
‘Stil maar mijn kind, ik ben altijd bij je.’
En ze sloot heel even haar ogen en dacht aan die kleine jongen die hen zo dicht naar elkaar had toe gebracht.
Ze dacht ook aan de woorden van haar man en voelde zich dankbaar.
Hand in hand liepen ze naar binnen, waar ze elkaar konden troosten om dit grote verdriet.
Het verdriet om de kleine babyjongen.
Jolanda Rhijnsburger