Graag neem ik je even mee terug in de tijd.

Ieder mens heeft al vele levens geleefd en wij als mens leren in ieder leven weer nieuwe lessen. Vele lessen worden niet volledig geleerd en we mogen het in een volgend leven weer overdoen.

Vaak gaan er vele levens overheen, voordat wij een levensles duidelijk hebben.

Maar er is een weg die wij bewandelen en dat is de weg naar het licht.

Door in en met jezelf, de donkerste lagen te hebben doorleefd, blijft er alleen nog maar dat ene lichtpuntje over.

Je kunt niet dieper vallen, je hebt niets meer te verliezen, door deze ervaring wat ook wel “de dood”, betekend, kunnen we alleen nog maar omhoog, naar het licht.

Van daaruit kunnen we leren of beter gezegd afleren.

Alle spelletjes die ons ego heeft toegepast om te overleven, mag nu ingezien en losgelaten worden.

Dit kan alleen maar als je eerlijk bent over jezelf.

Je kunt jezelf mooier neerzetten en laten zien hoever je al bent in je spirituele bewustzijnsgevoel, maar het spirituele ego zal je alleen maar van je reis afhalen.

Het advies is dus wees eerlijk, spreek de waarheid, je hebt namelijk niets te verliezen.

 

Nu we toch over eerlijkheid hebben en de waarheid willen spreken is dit een mooie oefening die je vanaf nu kunt toepassen in je leven.

We hebben allemaal wel eens, dat we een verhaal aandikken, gewoon omdat we het verhaal wat we vertellen, mooier willen doen lijken.

We voelen ons dan gezien, we zijn even belangrijk, en we krijgen de aandacht die wij zo graag willen ontvangen.

Naar die aandacht is iedereen naar op zoek die nog vastzit aan het ego.

We willen gezien worden en het maakt niet uit hoe!

Of we verdraaien het verhaal en dan is het niet meer de waarheid en we verzinnen er grote stukken bij, waarom?

Omdat we graag gezien, gehoord en die aandacht willen.

Want hoe leuk is het niet, dat iedereen jouw verhaal wil horen, ze staan om je heen en jij, alleen jij kunt dat verhaal vertellen, omdat jij erbij bent geweest.

Mensen vinden je bijzonder, ze willen bij je zijn, je bent populair….

Maar ergens diep binnen in je, weet je dat je niet de waarheid hebt gesproken, je hebt het verhaal mooier gemaakt, zodat de waarheid niet meer de waarheid is.

 

Ken je dat gevoel, dat je tijdens het vertellen beseft dat je niet eerlijk bent?

Dat je de waarheid mooier hebt gemaakt dan het was?

Ik weet zeker van wel. Iedereen doet het, toch?

Ik zal een voorbeeld geven met een verhaal.

 

Een vrouw zit voor het raam, ze kijkt naar buiten.

De vogels zijn druk vanmorgen.

Ze kijkt en ziet dat de duiven op het hek zitten te wachten op wat lekkers.

De Eksters vliegen over, maar ze zijn gelijk weer vertrokken, omdat de voedertafel leeg is. De vrouw gaat naar buiten, ze heeft een mand vol lekkers bij zich.

Ze legt de dop pinda’s voor de Eksters op een schaal op de tafel neer.

Ze strooit wat vogelvoer op de voedertafel en op de grond.

Gelijkkomen de duiven terugvliegen en kijken nieuwsgierig naar de vrouw.

De vrouw hangt nog een aantal vetbollen aan een spijker en gaat vervolgens naar binnen. Ze kijkt wat voor soort vogels eropaf komen.

De mussen zijn in grote aantallen aankomen vliegen, de duiven zitten op de grond om de zaden op te pikken en de eksters vliegen op en aan om de dop pinda’s ergens te kunnen verstoppen. Het is een mooi gezicht.

Haar man komt de kamer binnen lopen, ze kijkt hem aan en glimlacht.

‘Zo, zijn ze er weer?’

‘Ja’, zei de vrouw en keek hem glimlachend aan.

‘Je had het moeten zien…. Echt zo mooi… er waren wel 100 mussen die op de voedertafel afstormden. En dan al die duiven, volgens mij waren dat er wel 50’.

En ze weet dat ze nu niet de waarheid heeft gezegd, maar ze kan niet meer terug, ze had het al gezegd. En ze voelt zich eigenlijk een beetje rot.

Maar haar man komt naar haar toe en legt een arm om haar heen.

 ‘Wouw, wel 100 mussen en wel 50 duiven, dan mogen we wel snel weer nieuw voer gaan halen, jij bent mijn vogelvrouwtje’ en hij drukt een zoen op haar wang.

De vrouw is blij met deze aanraking, die aandacht.

Wat als ze de waarheid had gezegd, dat er maar rond de 30 mussen waren en maar 15 duiven op de grond zaten, was hij dan ook naar haar toe gekomen om haar die aandacht gegeven? Wilde ze niet gewoon onbewust aandacht, was ze niet gewoon onzeker en wilde ze door de angst die erachter schuilt, controle over de situatie, door maar lief en aardig gevonden te worden?

Allemaal vragen die door haar hoofd heen spoken.

 

Herkent je dit? Heb jij de waarheid wel eens verdraaid om het verhaal mooier, spannender te laten maken dan het in werkelijk was?

Was je er bewust van dat u dat deed?

Een belangrijke vraag vind je niet?

Velen onder ons weten niet dat ze dit doen, en we kunnen dat onszelf ook niet kwalijk nemen.

Het zit zo in ons systeem. Ik zou haast zeggen, in ons DNA.

Alsof er ergens een overlevingsmechanisme aan het werk is, die dit aanstuurt.

Maar let vanaf nu maar eens op, wees je er bewust van wat je vertelt.

Let goed op uw woorden die je uitspreekt.

Als je heel goed oplet en bewust de woorden en zinnen uitspreekt, zul je erachter komen, dat je nu geen verhalen verteld die je mooier en groter maakt, maar dat je het verhaal gewoon verteld, zoals het is gegaan.

Het gaat erom dat je bewust word van wat je zegt.

Soms ratelen we in één keer door, zonder er echt bij na te denken wat we elkaar vertellen.

 

Een man zit in de bar met zijn vrienden, het zijn allemaal haantjes en willen allemaal heel belangrijk zijn. Ze hebben het hoogste woord en lachen en het is gezellig.

De man is vanavond de BOB en moet zijn vrienden naar huis rijden.

De rest van het gezelschap mag deze avond drinken.

Ze hebben al menig glas op en de man ziet alles heel bewust aan.

Hij ziet hoe alcohol bij de mens de remmingen eraf gooit en hij kijkt heel bewust welk spel ieder speelt. Ze zijn allemaal luidruchtig en ze hebben allemaal het hoogste woord. De één verteld een verhaal en de anderen lachen er om.

Natuurlijk is het hele verhaal wat hij verteld uit zijn verband getrokken en is het nu een spannend en lachwekkend verhaal geworden. En iedereen lacht.

De man die we maar even BOB noemen, kent het verhaal ook, maar dan in een heel andere setting. En hij ziet dat alles niet echt is.

Hij ziet dat iedereen zijn of haar rol speelt, en dat er niets van waarheid aanwezig is.

Waarom doen wij als mens dit, vraagt BOB zich af.

Is het misschien vluchten uit de sleur van ons dagelijkse leven?

Willen we misschien dat euforie gevoel, dat gevoel van dat we erbij willen horen en ons speciaal willen voelen?

BOB weet het niet, hij had hier nog nooit eerder echt bij stil gestaan.

 

Op een gegeven moment kun je vastlopen, je beseft dat je zoveel onwaarheden hebt verteld, dat je dreigt door de mand te vallen.

Als je bewust bent van je zelf, dan kun je het omdraaien, maar geloof je je eigen waarheid, dan zal dat lastiger worden en zal dit altijd op conflict uitlopen met de ander. Er is eerst bewustwording voor nodig om jezelf hierin te helen.

 

Een vrouw heeft haar hele leven in angst door gebracht.

Ze voelde zich alleen en wilde er graag bij horen.

Wat ze ook maar probeerde, ze bleef een buitenstaander en hoorde er niet bij.

Ze voelde zich niet geliefd. Ze voelde zich eenzaam, ze was anders.

Ze gaf zichzelf weg, door iedereen zijn of haar zin te geven.

 Ze had geen eigen menig meer, ze bezat geen eigen liefde en ze was verloren in deze grote mensen wereld.

Om er ergens bij te horen begon ze te liegen.

Ze vertelde verhalen die niet waar waren of maar voor de helft.

Ze dikte haar verhalen nog meer aan om gezien te worden.

Ze leefde alleen nog maar in haar wereld vol met leugens.

Ze bemerkte dat ze daardoor wel die aandacht kreeg, en haar spel werd groter en haar leugens ook. Maar ze raakte op een gegeven moment verschrikt in haar eigen wereld van leugens, toen mensen opeens haar verhaal die ze eens had verteld teruggaven. Dan zeiden ze van: ‘Maar weet je dat dan niet meer? Je hebt het mij zelf verteld!’

Maar omdat het leugens waren wat ze had verteld, had ze het niet kunnen onthouden. Ze wist niet meer wie ze wel een leugen had verteld en wie niet.

En stel je voor dat ze dat verhaal nog eens vertelde maar dan helemaal anders?

De vrouw begon te beseffen dat ze vast begon te lopen.

Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? 

Door eerlijk te zijn, door geen verhalen meer te vertellen en mooier te maken dan ze al zijn, je niet beter voor te doen dan je bent, zal het je bevrijden van heel veel strijd in jezelf. Als je elk verhaal dat je ooit eens hebt verteld moet onthouden, kom je in conflict met jezelf, maar ook met anderen.

Je loopt vast in je onwaarheden.

 

Kun jij je nog herinneren dat je iemand iets hebt verteld wat niet waar was of het verhaal nog mooier gemaakt, dan het in werkelijkheid was? Ga naar die persoon toe en zeg: “Ik wil even terugkomen op dat verhaal wat ik je laats heb verteld, ik moet zeggen dat het niet helemaal zo gegaan is, zoals ik heb verteld”, of je zegt: “Ik ben niet helemaal eerlijk geweest”, en je vertelt de waarheid.

Vaak zul je zien dat de ander niet goed weet wat hij of zij daarop moet reageren, maar je kunt ook vragen krijgen zoals: ‘Waarom je dat gedaan’.

Wees dan ook weer eerlijk. Zeg dat je in hebt gezien dat je niet goed bezig was en dat je dit graag wil herstellen. Om dit te durven is moeilijk, maar als je graag met een schone lei wil beginnen, dan moet je eerst opruimen wat nog tussen jou en de ander zit. Zie het als een bucket list, je streept je onwaarheden weg en elke keer als je dit doet, zal je meer rust ervoor terugkrijgen.

 

Natuurlijk zal er zo nu en dan momenten zijn waarop je weer in herhaling terugvalt. Maar je zal het gelijk opmerken. Zeg dan gelijk: “Mijn excuus, ik ben me vergist”, of “mag ik er even op terug komen, het verhaal ging net iets anders herinner ik me”. Daarmee zorg je ervoor dat je tuintje (in dit geval je hoofd) altijd schoon blijft.

 

Het steeds maar weer de leugens die je hebt verteld te moeten onthouden maakt je ziek. Je raakt in de war, je raakt in de put en door hier mee op te houden, komt er ruimte in je hoofd en die ruimte geeft rust. Je hoeft je niet meer bezig te houden met de onwaarheden die je hebt verteld, je bent eerlijk, je bent oprecht, je bent een heel ander mens geworden en schraalt rust uit.

Je hebt een facet van het ego onder controle gekregen, die je eeuwen uit balans heeft weten te houden. 

 

 

© Jolanda Rhijnsburger