Daar stond ze dan, met in haar hand twee kapotte schoenen.
Ze keek haar moeder met tranen in de ogen aan.
Moeder bekeek de schoenen één voor één.
Ze zuchtte. Ze wist dat ze deze schoenen niet meer kon maken.
Ze had al te vaak met oude stof en garen de schoenen vermaakt.
Zelfs met het oude plakband wat ze eens had gevonden bleef het niet zitten.