Alles is fantasie

Mijn vader is de koning van fantasieland en mijn moeder is de hoogste fee van Feeënland.
Ik ben hun kleine prinsesje en wij zijn heel gelukkig met elkaar.
Elke dag kijkt mijn vader over zijn rijk en overziet zijn volk.
Hij kijkt dan bedenkelijk en laat één van zijn lakeien komen om het probleem wat hij heeft gezien op te lossen.
Mijn moeder regeert vanuit het grote woud.
Daar leeft ze samen met haar zusters.
Eén keer per jaar komen mijn vader en mijn moeder samen.
Dat is de dag dat alle sluiers tussen de twee werelden verdwijnen.
Ze zijn dan de héle dag samen.
Ze wandelen en praten veel, ze picknicken op het warme mos in de warme zon.
En tegen de avond als de schemer invalt, trekt de sluier langzaam op en staan ze allebei weer in hun eigen wereld.
Mijn wereld is niet bij mijn vader en mijn moeder, mijn wereld is in de zee.
Op de dag dat ik geboren werd, werd het woud waar mijn moeder regeerde, opgeschrikt door een zwerm vuurvliegjes, en die waren heel erg boos.
Ze dreigden alles in brand te steken en mijn moeder deed er alles aan om hun weer rustig te krijgen. Maar de lijder van de vuurvliegjes wilde daar niets van weten.
Hij eiste dat ik die net geboren was, zou worden overgedragen aan het water.
Mijn moeder was verdrietig, ze moest haar eigen kind opofferen om het woud te redden.
Ze vertrok met mij naar de zee.
Ze deed daar haar rituelen en de Water Godin kwam te voorschijn.
Ze legde uit wat haar was overkomen en de Godin stak haar handen uit.
Mijn moeder legde mij in haar handen en langzaam verdwenen wij onder water.
Uiteraard was mijn moeder erg verdrietig en huilde veel.
Maar haar ziel had geen rust.
Ze bedacht een list om de vuurvliegjes te verjagen en dat lukte!
Nu konden ze geen schade meer aanrichten en ze vertrokken naar een ander deel van het grote woud. Snel ging mijn moeder naar de zee, deed daar weer haar rituelen en de Godin van de zee verscheen.
Ze legde uit wat er was gebeurd en de Godin begreep haar.
Maar er was nu een groot probleem.
Mijn benen waren mijn benen niet meer en mijn voeten waren mijn voeten niet meer.
En ik was geen baby meer, maar een jonge vrouw die naast de Godin van de zee haar leven leefde. Mijn moeder was verdrietig, tranen gleden over haar wangen naar beneden.
Ze was haar kind voorgoed kwijt.
Maar de Godin van de zee had een oplossing.
Ze zei: “De dag dat alle sluiers tussen de twee werelden verdwijnen, komen jullie samen hier naar toe.
Dan zorg ik dat jullie dochter hier ook is en dan kunnen jullie met zijn drieën die dag doorbrengen.”
En zo gebeurde het, op de langste dag van het jaar, als de sluiers verdwenen zijn, zijn wij met zijn drieën in de zee.
Wij lachen en maken veel plezier, we picknicken op een grote rots in de zee en we zijn heel gelukkig. En tot op de dag van vandaag, op de langste dag van het jaar, komen wij nog steeds bij elkaar.
De dag dat alle sluiers verdwijnen en de drie werelden elkaar ontmoeten.

  Jolanda Rhijnsburger.