~ Levensboomverhalen ~
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
‘Lieverd, wil jij je jas al vast pakken?
Het is koud buiten en zo vat je misschien kou.’
Het meisje pakte haar jas van de kapstok
Ze pakte haar nieuwe jas. De jas, die ze gisteren van oma had gekregen.
Ze liep met haar nieuwe jas de keuken in en wilde hem aan trekken.
Moeder die dit zag glimlachte; ‘Wil je vandaag je nieuwe jas al aan naar school?’
Het meisje lachte en knikte met haar hoofdje; ‘Ja graag’, zei ze.
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
‘Moeder, waarom is papa weg?’
Moeder keek haar dochter aan en zei; Ík weet het niet lieverd. Ik weet niet waarom papa weg is gegaan.’
‘Vond hij ons niet meer lief?’ vroeg het meisje weer.
Moeder ging op haar knieën zitten en keek haar dochter recht in haar oogjes aan. ‘Lieverd echt, ik weet niet waarom papa weg is gegaan. Opeens pakte hij zijn spullen en reed met de auto weg.’
‘Hadden jullie ruzie mama, is papa daarom weg gegaan?’
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
Een jongetje zit door het raam naar buiten te staren, er is daarbuiten ook zoveel te zien. De Meester komt naar hem toe gelopen en vraagt: “Vind je het geen leuke les?”
De jongen schrikt op.
Hij kijkt verschrikt om zich heen en haalt zijn schouders op.
“Wat voor les zou jij leuk vinden?” vraagt de Meester weer, en hij kijkt de jongen lachend aan. Alle ogen waren nu op hem gericht en hij probeerde uit zijn woorden te komen en een beetje stotterend zei hij: “De lessen van het leven Meester.”
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
Er was een jonge vrouw die heel verdrietig was.
Ze was niet alleen verdrietig, maar ze was ook heel eenzaam.
En elke keer als zij zich eenzaam voelde en daardoor verdriet had, begon ze te eten. Niet omdat ze het zo lekker vond, nee ze at het omdat het haar enigszins troost gaf. Jaar in, jaar uit, was ze eenzaam en verdrietig.
En wat ze ook maar probeerde, het veranderde niet.
Ze deed echt haar best.
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
‘Wat is er?’ vroeg het meisje aan zichzelf.
Het meisje haalde haar schoudertjes op.
‘Kom vertel me wat er is?’ vroeg ze weer aan zichzelf.
Het meisje begon zachtjes te huilen.
Tussen het snikken door zei ze: “Het is niet zo belangrijk, maar soms doet het pijn.”
‘Wat doet er pijn?” vroeg ze aan zichzelf.
“Het doet pijn, omdat mensen nare verhalen vertellen over mij die niet waar zijn.
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
Een vrouw zat op de bank en de tv stond aan.
Haar gezin zat naast haar en ze keken samen naar een leuk programma.
Ze lachten en hadden een gezellige avond met elkaar.
De vrouw kon heel even haar gedachten ergens anders op richten en ze was heel even dat zware gevoel kwijt.
Elke avond zag ze er tegenop om naar bed te gaan.
Dan gingen haar gedachten terug naar haar ouders die in één jaar tijd beiden zijn overleden. Hoe moest ze met zo’n groot verdriet omgaan?
~ Levensboomverhalen ~ · 19. mei 2025
De nacht huilt en de regen maakt deze donkere nacht mistroostig.
Een witte duif zit ineengedoken op een tak en kijkt met één oog omlaag naar de grond.
Hij wacht op het moment dat een man zijn kant op komt, maar hij is nog nergens te bekennen.
De witte duif leeft in de geesteswereld van de man.
Hij is zijn wijsheid en liefde, maar de man is verdwaald in de wereld van het hoofd.
Te vaak heeft hij tegenslagen te verwerken gekregen en te vaak dierbare mensen om zich heen verloren.
~ Levensboomverhalen ~ · 16. mei 2025
‘Mama wat is liefde?’ vroeg een meisje aan haar moeder.
Moeder keek haar dochter aan en begon te lachen.
‘Ik weet wel wat liefde is,’ zei moeder.
‘Liefde is alles’, zei haar moeder.
Het meisje keek van haar moeder weg en liep naar het open raam.
‘Alles?’ vroeg het meisje vragend.
‘Ja alles’, zei haar moeder weer.
‘Dus alles wat ik nu zie is liefde?’ en het meisje keek weer achterom haar moeder. Moeder kwam naast haar staan en legde een arm over haar schoudertjes neer.
~ Levensboomverhalen ~ · 14. mei 2025
Het is donker en aan de kant van de weg zit een man op zijn knieën.
Hij heeft zijn handen voor zijn gezicht geslagen en hij huilt.
Hij begrijpt de wereld niet meer, begrijpt de mensen niet meer en hij begrijpt zichzelf niet meer.
Hij is zo moe.
Altijd heeft hij maar moeten vechten.
Als klein jongetje was hij altijd zó bang.
Hij werd thuis door zijn broers en op school gepest.
Vaak verstopte hij zich, waardoor hij nog meer in de problemen kwam.
Zijn ouders hadden het te druk.
~ Levensboomverhalen ~ · 20. november 2023
“Papa?” vroeg een klein meisje en klom bij haar vader op schoot.
“Wat is er mijn kind?”
“Vierde u vroeger ook het Sinterklaas feest?”
Vader begon te lachen. “Ja, ik vond het altijd heel speciaal.
Net als jij keken wij naar de televisie, en dan had mijn moeder warme chocolademelk gemaakt en speculaasjes en pepernoten voor ons neergezet.
Vaak kwamen er vriendjes of vriendinnetjes die met ons meekeken.
Het was zo’n gezellige tijd.