Mijn moeders huis is haar huis niet meer

nergens waar ik nog kan schuilen

haar man verdedigd het als zijn fort

voel de eenzaamheid en moet dan huilen.

 

Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld

geen ouders meer om mij heen

geen weg naar vroeger die openligt

het hek is dicht, ik ben alleen.

 

Het enige wat ik nu nog kan

is kijken naar mijn eigen weg

een weg verscholen die in het donker ligt

bedenkt met bloed en open wonden.

 

Ik kijk naar God en bid heel zachtjes

“Oh heer, denk toch ook aan mij”

zijn wereld gaat dan open

en straalt zijn licht uit over mij.

 

Zo loop ik samen met mijn vader

vol liefde loop ik aan mijn moeders zij

mijn universele ouders

zijn vanaf nu mijn ouders voor mij.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger