Nieuwe wereld kleuren

Wanneer de avond invalt en het tijd is om naar bed te gaan, loopt een vrouw moeizaam de trap op naar boven.

Ze is moe, zo ontzettend moe.

Haar lichaam is nog niet zo oud, maar zo voelt het wel.

Haar hoofd zit vol met vragen en vol met pijn vanuit het verleden.

Het lukt haar maar niet om daar los van te komen.

Ze is eenzaam, maar de behoefte om ergens naartoe te gaan heeft ze niet.

Vaak probeert ze dit wel te forceren, maar dan is ze nog moeier dan de dag ervoor.

Zuchtend loopt de vrouw naar boven, doet de deur van haar slaapkamer open en knipt het licht aan.

Ze kijkt met betraande ogen naar de foto met het gezicht van haar man dat keurig in een lijstje naast haar op het nachtkastje staat.

“Maak je maar geen zorgen schat, het heeft gewoon tijd nodig, en ik vind het zo moeilijk.

Ik weet niet wat het is, elke keer zo rond dezelfde periode word ik ziek en moe, en de winter zorgt ervoor dat ik niet meer naar buiten wil.

Ik lijk wel een beer die een winterslaap houdt.”

Dit gezegd hebbende pakt ze het lijstje van het nachtkastje en zucht: “Ja, zonder jou in de lol er wel vanaf”, en kust de foto voordat ze hem terugzet.

Ze kijkt nog een laatste maal naar de foto voordat ze aan het touwtje van het licht trekt en gaat liggen.

Vanuit de verte voelt ze dat de slaap haar kant opkomt.

Altijd zo’n magisch moment vindt ze en ze wacht totdat de slaap haar langzaam meeneemt naar een andere wereld.

Een wereld waar ze geen moeheid en pijn ervaart, maar een wereld van liefde en geluk.

 

“Ans, Ans, wakker worden!”

De vrouw schrok en deed haar ogen open, keek verschrikt om zich heen en zag dat ze op een plek was aangekomen waar de zon warm scheen.

Het was alsof er een deken van liefde over haar heen gedrapeerd werd.

Langzaam liet ze de spanning die ze vast had gehouden los.

“Hallo Ans, welkom terug!”

De vrouw keek naar de grote witte Engel.

“Dag Engel, fijn dat ik hier weer naar terug mag komen.

Ik had zo’n behoefte aan deze liefdevolle sfeer.

Mag ik mij hier weer even opladen?” vroeg ze hem.

De Engel schudde verdrietig zijn hoofd.

“Nee, lieve Ans, maar ik wil je wel graag meenemen naar een bijzondere plek.

De Engel stond op van het bankje waar ze beiden op zaten.

Hij keek haar aan en stak haar een hand toe. “Ga je mee?”

De vrouw stond op en keek haar Engel blij aan.

“Zullen we dan maar?”

De vrouw knikte verheugd en pakte de hand van de Engel vast.

Overal waar de vrouw keek zag ze prachtige geurende bloemen.

De zon scheen en het voelde aangenaam.

Door deze wereld liep een gouden-pad en ook naast dit pad groeiden de mooiste bloemen.

Hier en daar stond een boom langs het pad waarin een zingende nachtegaal zijn lied zong.

Vlinders en bijen vlogen van bloem naar bloem en fladderden rijkelijk in het rond.

Overal waar de vrouw keek werd ze overweldigd door liefde, rust en warmte.

“Ik vind het hier zo mooi”, zei ze tegen haar Engel.

“Dank je wel dat ik hier weer even mocht zijn.”

De Engel die haar hand vasthield keek haar wat bezorgd aan.

“Wij maken ons een beetje zorgen Ans.

Elk jaar rond dezelfde tijd gaat jouw levensenergie achteruit en heeft de onrust jou in zijn macht.

Vaak word je ziek, waardoor je nog minder levensenergie hebt.

Dit is niet goed Ans, daar moet echt verandering in komen.

De winter tot aan het voorjaar is voor jou een droevige periode geweest, maar als je te lang elk jaar deze moeilijke periode herhaalt, komt er een tijd dat je niet meer kunt herstellen.

Dan zal je levensenergie laag blijven ook in de lente en zomer.

Misschien is het tijd dat jij jezelf op de eerste plaats gaat zetten.

Ik heb eens naar jouw leven gekeken en nooit zet jij jezelf op de eerste plaats.

Je cijfert jezelf weg voor echt iedereen en weet niet meer wie jezelf bent, of wie je wilt zijn.

Je leeft, maar er is geen levensvreugde.

Kom, laten we daar in het prieeltje gaan zitten.”

De vrouw zag dat ze nu in een andere sfeer terecht waren gekomen.

Overal waar ze keek zag ze mooie witte prieeltjes staan.

Langs het sierlijke hekwerk groeiden schitterende rozen.

De sfeer was sereen en ze zag dat ieder mens samen met zijn of haar Engel rondliep.

“Kom laten we daar gaan zitten”, zei haar Engel.

Ze betraden samen de trap van het prieel en gingen op een bankje dat midden in het prieel stond zitten.

De vrouw keek om zich heen.

Hier heerste de absolute stilte en ze zuchtte hoorbaar.

‘Waar zou jij nu blij van worden Ans?’

De vrouw keek verschrikt opzij.

Deze vraag verraste haar en ze stamelde: “Dat weet ik niet.”

“Is er dan helemaal niets wat je leuk lijkt om te doen?”

De vrouw keek voor zich uit en schudde haar hoofd.

“Ik kan echt niets bedenken wat ik zou kunnen doen”, zei ze zacht.

“Waarom bedenk je niet iets leuks. Ga zwemmen of ga naar een cursus.”

De vrouw schudde haar hoofd en zei: “Nee, dat is niets voor mij.”

Met betraande ogen keek ze haar Engel aan.

“Ik weet echt niet wat ik leuk zou vinden of waar ik blij van zou worden.

Ik zal blij zijn, wanneer het weer lente en zomer wordt, dan kan ik weer naar buiten mijn tuin in.

Dan kan ik nieuwe bloemen zaaien en in de zon liggen.

Bij dat vooruitzicht kan ik blij worden, maar zodra de herfst komt, komen de herinneringen weer terug.

En zodra de dagen donkerder worden, word ik steeds moeier en zieker, totdat die ene dag komt.

Pas daarna gaat de zon weer schijnen en kan ik weer een beetje genieten.”

De Engel keek voor zich uit.

“Luister Ans, wij Engelen zijn er om te helpen, en ik probeer jou te helpen,

zodat jij nog vele gezonde en liefdevolle jaren mag beleven.

De mens heeft twee energiestromingen, de levensenergie en het creatieve kanaal.

Het één kan niet zonder het andere.

Zodra de creatieve stroom minder wordt, zal ook de levensenergie minder worden. Andersom is dat net zo.

Mensen zijn er voor gemaakt om te creëren. Jullie doen dat elke dag.

Maar door pijnlijke herinneringen kunnen de energie stromingen opeens minder worden.

Het kan zelf zo erg worden dat alle levensenergie verloren gaat, waardoor het te laat is om nog te herstellen.

Wat ik je wil vragen is open te gaan staan voor mij, voor jezelf.

Ik zal je de aanwijzingen en ideeën die je kunt doen geven.

Schrijf een boek, maak tekeningen, ga op onderzoek uit, doe de dingen die jou blij maken.

Jij hebt het in je om met mij in contact te blijven en ik zal je de antwoorden geven. Het is nog niet te laat Ans!

Je hoeft alleen maar te willen, dat is alles.

En dan zal er opeens iets in je op komen, waar een bepaalde drang naar uit gaat.

Dat is de creatieve energie die de levensenergie wakker schudt.

Dan kan jouw leven echt gaan beginnen.”

De vrouw had met open mond naar de Engel geluisterd en werd enthousiast door zijn woorden.

“Denk je dat het mij ook lukt?” vroeg ze hem door haar tranen heen.

De Engel straalde. “Als je het echt wilt Ans, dan lukt dit.

Kom mijn kind, het is tijd. Ik zal je terugbrengen” en hij tilde de vrouw op.

“Dank je wel voor deze les! Ik zal ervoor open staan”, zei Ans en ze drukte een kus op de wang van de Engel.

En juist op dat moment opende ze haar ogen open en keek om zich heen.

De zon kwam langzaam op en een merel in de boom bij haar huis zong zijn mooiste lied.

Er verscheen een glimlach op het gezicht van de vrouw en ze keek naar haar man in het lijstje.

“Ja, het is tijd dat ik mijn eigen lessen eens oppak.

Ik ben zoveel jaren alleen maar vader en moeder geweest, waarbij ik alles aan de kant schoof voor hen.

Oh, ik heb het met zoveel liefde voor hen gedaan, maar ben hierbij vergeten wie ik echt ben en wie ik wil zijn.

De kinderen zijn het huis uit en mijn taak zit erop.

Dat is wat er is.

Nu weet ik alleen nog maar hoe ik moeder moet zijn.

Een rol die ik ruim 30 jaar geleden op me heb genomen, maar daarbij vergat wie ik was.

Ik was een zelfstandige lieve vrouw die van het leven genoot en deed waar ze goed in was en waar ze blij van werd.

Die Ans is naar de achtergrond verdwenen, en nu weet ik niet meer hoe ik die Ans van toen terug moet halen.

Daarom ben ik ziek, moe en ongelukkig.

Dat is wat er werkelijk aan de hand is.

Ik ben zo gewend om mijzelf weg te cijferen.

Ik hou die moederrol nog steeds in stand, terwijl de kinderen allang weg zijn.

Ik wacht totdat ze mij nodig hebben en ik iets voor hen kan doen.

Tot die tijd wacht ik, verveel ik me en voel ik me eenzaam.”

De vrouw sprong haar bed uit.

Er was een nieuwe wereld voor haar open gegaan en zij mocht zelf beslissen hoe ze die in wilde kleuren.

Een nieuwe wereld helemaal voor haarzelf alleen!

 

 

© Jolanda Rhijnsburger