~Het leven is geen spelletje~

Een duw, een harde knal en toen ging het licht uit.

Een man staat gebogen over het lichaam van zijn vrouw.

Hij knielt en streelt met zijn hand door haar blonde haar.

Zijn vrouw ligt bewusteloos onder aan de trap.

‘Ohh wat heb ik gedaan?’ Zegt hij huilend.

Langzaam komt zijn vrouw weer bij.

Hij helpt haar bij het opstaan en voorzichtig begeleid hij haar naar de bank.

Ze gaat zitten en ze houdt met haar hand de pijnlijke plek op haar hoofd vast.

Snel loopt haar man naar het aanrecht. Hij pakt een theedoek uit het kastje en maakt deze nat. Loopt dan snel terug en legt de natte doek op de zere plek.

‘Het spijt me zo lief! Het spijt me zo!’

En hij begint te weer te huilen.

De vrouw kijkt op en ze kijkt met betraande ogen haar man aan.

Ze voelde dat hij spijt heeft en dat hij het niet zo bedoeld had.

Hij kon er ook niets aan doen. Het is de schuld van dat stomme spel. Huilend zitten man en vrouw tegenover elkaar.

De volgende dag ligt de vrouw nog op de bank.

Ze bekijkt alles vanaf een afstandje.

Ze bekijkt haar man, die weer achter de computer zit.

Hij zit daar al vanaf gisteravond, nadat ze in slaap was gevallen.

Ze heeft hem alleen nog maar energydrank zien drinken en een paar koppen koffie.

Nog geen ontbijt, nog helemaal niets heeft hij gegeten.

‘Liefje? Zou jij voor mij een kopje thee en een boterhammetje willen smeren?’

De man kijkt op van achter zijn pc de kamer in.

Moment, ik ben even druk…, als ik deze score niet haal moet ik opnieuw beginnen.’

Na een half uur vroeg ze het haar man weer.

‘Liefje, ik heb zo’n honger. Kun jij wat voor mij klaarmaken?’

De man mompelde wat, maar stond niet op.

Na een uur stond de vrouw voorzichtig op.

Haar hoofd bonkte en ze werd wat draaierig.

Stapje voor stapje, vasthoudend aan stoelen en kastjes bereikte ze de keuken.

Maar ze was zo uitgeput, dat ze zich langs de aanrechtkastjes naar beneden liet zakken.

Haar hoofd bonkte en ze voelde dat haar lichaam uit ging.

Toen ze wakker werd lag ze weer op de bank.

Haar man had haar in de keuken gevonden toen hij een nieuwe voorraad energydrank ging halen.

‘Ik heb zo’n honger en dorst. Zou jij voor mij wat willen maken?’

De man achter de pc keek weer achter het beeldscherm vandaan.

‘Zo meteen, als ik klaar ben.’

‘Maar je bent nooit klaar. Het is nu al bijna avond en ik heb de hele dag nog niets gegeten en gedronken en ik heb zo’n dorst.

Alsjeblieft……’

Doordat zijn vrouw tegen hem gesproken had was de concentratie verslapt en had de man het spel verloren.

Hij, die het spel vanaf gisteravond aan het spelen was, was nu uit het spel gehaald, omdat zijn vrouw zo nodig eten en drinken moest hebben.

Hij, die nog nooit zo vroeg in een spel verloren had moest nu het spel helemaal opnieuw gaan spelen.

Mede spelers via het internet lachten hem uit.

Want eindelijk hadden ze hem schaakmat gespeeld.

Via de chat van het spel was er een heuse ruzie ontstaan.

Hij werd nu voor watje en loser uitgemaakt en daar kon hij niet zo goed tegen.

Hij keek boos naar het scherm en toen boos naar zijn vrouw.

Hij stond op en liep in sneltreinvaart naar haar toe.

Hij grijpt haar bij haar haren en sleept haar door de kamer.

‘Het is allemaal jouw schuld!’ Schreeuwde hij hard. ‘Jouw schuld!

Jij moest zo nodig van die trap af vallen!

Jij moest zo nodig liggen janken en zeuren om eten!

Ik zet je dit betaald!

Hoor je me!’

En hij gooit haar met een smak neer op de grond.

De vrouw raakte voor de derde keer buiten bewustzijn.

Toen ze bij kwam lag ze weer op de bank, naast haar een boterham en een glas melk.

En ze wist dat hier nooit een einde aan zal komen.

Zachtjes huilde ze en vroeg de Engelen om hulp en vredig viel ze in een diepe slaap.

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger