Ben jij het zware schaap van de familie?

Ik heb al veel mensen gesproken die mij vertelden dat ze het zwarte schaap van de familie zijn.

Ze hebben geen enkele familieband met de gezinsleden en voelen zich daarom erg eenzaam.

Als je als kind merkt dat je geen aansluiting hebt met je ouders en broertjes en zusjes, en dat je een heel andere denkwijze hebt dan de rest, is dat erg moeilijk om je staande te houden.

Jij bent de gene die anders is.

Jij bent de gene die vaak in de problemen komt, jij bent het kindje dat altijd wel iets heeft…

Je bent gewoon anders en dat geeft niets!

Hieronder heb ik een stuk geschreven over ons, die niet de aansluiting heeft kunnen vinden binnen het gezin. Misschien herken je jezelf.

Lees het rustig door en laat gerust een reactie achter…

Liefs, Jolanda 

Luchtkasteel

Het is vroeg in de ochtend.

Een jonge vrouw stond op, deed de gordijnen open en keek naar buiten.
Het zou een prachtige dag worden.
Ze liep naar beneden, smeerde een boterham en schonk een glas melk in. 
Nog slaperig van de nacht ging ze aan de keukentafel zitten en keek opnieuw naar buiten.

Daar zag ze dat de vogels druk naar eten zochten op de grond en haar gedachten dwaalden af.
Haar hele leven was ze bezig geweest met overleven.
Wat ze ook deed, nooit was het goed in de ogen van anderen.
Ze begrepen haar niet, het leek wel of ze uit een ander soort hout gesneden was.
Altijd was er conflict. Niet dat ze het opzocht, integendeel, ze was er eigenlijk altijd bang voor geweest, maar ze kon er niets aan doen.
Waar ze ook kwam, of met wie ze ook omging, er ontstond conflict.
Op een gegeven moment durfde ze met niemand meer contact te hebben.

Ze sloot zich af van de buitenwereld en ging volledig haar eigen gang.
Dat ging heel goed. Langzaamaan begon ze in te zien, waarom mensen zich zo tegen haar konden gedragen. Ze was te naïef en zag daardoor de spelletjes niet die mensen met haar speelden. Wie was er nu een makkelijker doelwit dan zij?

Wie kon je makkelijk de schuld geven van wat jou was overkomen? Ja zij.

En wie kon je beter haten dan liefhebben? Dat was zij.
Terwijl ze nog steeds aan de keukentafel zat, rolden de tranen inmiddels over haar wangen.
Opnieuw moest ze die buitenwereld betreden, omdat er zich iets vervelends had voorgedaan. Weer was ze het doelwit geworden van haat, jaloezie, angst, wrok, pijn en verdriet. Ze werd weer als schuldige aangewezen.  
Er werd een luchtkasteel van onwaarheden om haar heen gebouwd.

Iedereen die geen macht of controle over haar kon krijgen, bouwde er een torenkamertje bij. Ze maakten van haar een vrouw die niet bestond, die niet eens in dat luchtkasteel woonde. De vrouw veegde de tranen van haar wangen en keek weer naar buiten, waar de vogels nog altijd op zoek waren naar eten. Ze stond op van tafel, verkruimelde een boterham en gooide de kruimels door het open raam naar buiten. Ze keek naar buiten. Die vogels oordelen niet. Die kennen geen haat, angst, verdriet en hebben geen wrok.

Wat een fijn leven! Wij mensen kunnen daar nog veel van leren.
Een glimlach kwam op haar gezicht. Dit waren haar nieuwe vrienden.

Het is een eenzaam bestaan als het zwarte schaap van de familie.

Je hoort of je voelt dat je er niet bij hoort.

Het lijkt wel of je met vreemde mensen samenleeft die vaak dominanter zijn dan jij.

Hun ego is veel groter en ze durven niet bij zichzelf te onderzoeken, waarom ze juist jou niet leuk vinden. Nee, daarentegen gaan ze juist het tegenovergestelde doen.

Ze sluiten je buiten, pesten je en geven je overal de schuld van.

Ik heb een paar voorbeelden opgeschreven, misschien herken jij jezelf hierin.

Wat wij als we jong zijn nog niet weten is dat dit een voorbereiding is op later als we groot zijn. Het is vervelend dat je dit mee moeten maken en sommigen onder ons hebben een zwaar trauma hieraan overgehouden, maar toch heeft dit als doel om los te breken van het oude, het bekende, en om jezelf te transformeren.

Wanneer we worden afgesneden van onze geboortefamilie is dit het grootste geschenk wat wij onszelf als ziel kunnen geven. Je kunt zijn zoals je zelf wilt wezen en je hebt nu de kans om je eigen pad te bewandelen. Het blijven vastklampen aan je familie, nog steeds met tegenzin je rol blijven spelen, jezelf blijven weggeven, zorgt ervoor dat je jezelf tegenwerkt in je zielenreis.

Het loslaten van je familie is moeilijk, maar het gevecht wat je van jongs af aan hebt geleverd is gestopt. Je bent vrij! Je mag nu zijn wie je wilt zijn.

Weet je, het maakt eigenlijk niets uit wat je doet. Je familie vind je toch al raar, dus wanneer je nu voor jezelf kiest, denken ze er niet anders over.

Je mag beginnen met een nieuw leven, een schone lei en je nieuwe weg ligt helemaal open. Het zwarte schaap krijgt nu de kans om zijn eigen zielsmissie te gaan onderzoeken zonder de verstikkende meningen van familieleden. Nu is het je taak om je eigen leven te vinden en in te vullen.

In de meeste gevallen komt het voor dat je het gevoel hebt niet gewenst te zijn.

In sommige gevallen is de familieband hecht en kom je toch tot transformatie, maar zal je later in het proces opmerken dat je niet meer hetzelfde bent en dat je de familie bent ontstegen in bewustwording.

Je hebt dus de keuze om of jezelf te blijven wegcijferen, jezelf te blijven te verbergen of je eigen weg te gaan, te gaan verhuizen en je leven op de manier zoals jij dat wil in te vullen en de banden te verbreken.

Wil je toch contact houden met je familie dan moet je stevig in je schoenen staan.

Bij de kleinste teleurstelling kunnen ze je weer uit balans brengen en je het gevoel geven niet goed genoeg te zijn of er niet bij te horen. Hou gepaste afstand.

Misschien ga je nog gebukt onder de meningen van anderen en kun je nog niet loskomen van hen, omdat je misschien aan jezelf twijfelt of je schuldig voelt.

Weet dat iedereen in dit leven hier op aarde is om te ervaren, te leren en af te leren.

Mocht je eens iets gedaan hebben wat niet zo netjes was? Weet dan dat ook andere mensen dit doen en dat jij niet de enige bent.

Net als bij jou komt de woede, het lijden bij hen voort uit onderdrukte onmacht. Men kijkt alleen niet naar zichzelf om uit te zoeken waar die woede en het lijden vandaan komen, maar ze projecteren het op jou, omdat ze simpelweg niet hun eigen verantwoordelijkheid willen nemen. 

Weet dan dat ze niets meer of minder zijn dan jou!  

Als je voor jezelf kiest is dat het grootste geschenk dat je jezelf kunt geven.

Op eigen benen staan, doen wat je altijd al hebt willen doen, zonder enig commentaar. Je ontmoet nieuwe vrienden die hetzelfde hebben ervaren als jij, en je voelt je voor het eerst echt begrepen. Je spirituele reis is begonnen en opeens gaan er deuren voor je open. Je trasformatieproces is begonnen.

Maar toch knaagt er ergens in je achterhoofd iets wat zo nu en dan sterker is, en je het gevoel geeft aan dat je iets mist. Je weet het wel, maar je wilt er niet aan denken. De ene keer ben jij sterker, maar een andere keer is toch het gewonde innerlijk kind sterker en wanneer je dan in gaat voelen, komen de emoties van het loslaten naar voren. Het gemis en de weet dat de rest van de familie gezellig zonder jou doorleeft doet pijn. Het doet pijn als je eraan denkt, dat er echt niemand van de familie zich in jouw situatie heeft verplaatst. Nog steeds heb je een behoefte aan warmte, het gezien worden, het thuiskomen. Je weet wat je verlangens zijn, maar ook dat je het daar niet hoeft te zoeken.

Het is moeilijk… Je wilt zo graag de warmte van een gezin voelen, die behoefte is zo ontzettend groot, maar de pijn is zo nu en dan zo ondragelijk dat het je verscheurd vanbinnen, iedere keer weer. Je wilt van de ene kant die pijn niet meer voelen, maar van de andere kant, is je innerlijk kind al gewond, vanaf dat hij/zij heel klein is en die moet geheeld worden!

Wanneer je volledig met je familie breekt, bouw je eerst een sterk beschermingsmechanisme op. Je bent vrij en je kunt nu datgene doen waarnaar je altijd al stiekem naar hebt verlangd. Velen onder ons zijn op het spirituele pad beland, omdat ze graag wilden weten wie ze nu echt zijn. De reis is voor hun begonnen en het is leuk.

Je hebt de pijn die bij het breken van de familie even op een zijspoor gezet, in de hoop dat deze voor altijd wegblijft. Maar wat ik in het vorige stukje al aangaf, het innerlijk kind in jezelf heeft hier pijn. Het kan niet leven met die pijn, en wil dat jij hiernaar gaat kijken en daardoor op gaat ruimen.  

Je moet naar de pijn kijken, en niet één keer. Nee, telkens wanneer de pijn zich opdringt, is daar dat rotgevoel van gemis en niet goed genoeg zijn.

Die vreselijke pijn van je verstoten, niet leuk en lief gevonden te worden.

Het maar niet kunnen begrijpen waarom mensen dit elkaar aan doen.

Alle pijn, alle herinneringen die aan die pijn vast zitten komen in een sneltreinvaart je hoofd binnen en je crasht!

Het is moeilijk wanneer je weet dat je familie nog leeft, maar dat jij niet welkom bent, of dat je jezelf moet beschermen en dat je hen daarom los moest laten.

Er breekt een fase van rouwen aan.

Eerst moet je naar alle pijn kijken die jou volgens jezelf is aangedaan.

Het begrijpen waarom dit is gebeurd. Misschien het inleven in het leven van je vader en moeder. Hoe was hun leven, wat hebben ze meegemaakt? Hoe zou ik me hebben gevoeld als ik datgene zou hebben ervaren, wat zij hebben meegemaakt.

Verdiep je in de familie om zo de antwoorden te kunnen krijgen die jou helpen het gebeurde te accepteren en te vergeven.

Vergeet nooit dat je een kind bent van vele voorouders en van iedere voorouder draag jij een beetje met je mee. Dus vind je geschiedenis en je zult je antwoorden krijgen.

Heb je alles ingezien, opgelost en vele malen herhaald en doorzien? Dan komt het stukje rouwen zonder dood.

Het nu al rouwen om familieleden die op leeftijd zijn, en waar je geen contact mee hebt. Het weten dat je niet gebeld zal worden bij een sterfgeval.

Dat je niet uitgenodigd wordt voor een begrafenis of crematie.

De gedachte dat je misschien weken later, via via moet horen dat iemand van de familie is overleden, is een ondragelijk gevoel.

Het verscheurt, het breekt je ziel, en het haalt de diepste pijn bij je naar boven.

Je bent al aan het rouwen zonder dat de dood is ingetreden.

Maar ook dat mag je los gaan laten en gaat voorbij.

Mijn persoonlijke ervaring is, dat je door vele lagen van verdriet en pijn gaat.

Soms was de pijn voor mij ondragelijk en brak het letterlijk mijn hart.

Het verdriet bleef, maar langzaam werden de lessen die eraan vastzaten makkelijker en veel minder zwaar. Ook duurden de lessen steeds korter en kon ik het sneller omdraaien naar iets positiefs.

Het is een groot proces en het kan jaren duren, voordat je het overzicht krijgt. Het kan jaren duren om de lessen die eraan vastzitten in te zien en voor jezelf op te lossen.

Door het voor jezelf op te lossen, los je hiermee ook een stuk familiekarma op.

Want je bent niet alleen! Je bent verbonden met alles en iedereen!

© Jolanda Rhijnsburger