Wij zijn Sterrekinderen

Wanneer de maan aan de horizon verschijnt en de jongen naar de opkomende sterren kijkt, ziet hij dat een aantal sterren zijn aandacht trekken.

Het is een groep van grote en kleine sterren die hun stralen sterker laten zien, naarmate het donkerder wordt.

De jongen vond het heerlijk om ‘s avonds naar de sterren te kijken.

Het maakte dat hij zich nietig voelde en hij vroeg zich dan vaak af, wie wij als mens eigenlijk zijn.

Hij had thuis een groot boek waarop de aarde te zien was vanaf de maan, en hij kon hier uren naar kijken.

De aarde was zo klein ten opzichte van de rest van het heelal.

Hij had foto’s gezien waarop de aarde als een speldenknopje te zien was en hij een vergrootglas nodig had, maar dan nog goed moest zoeken om haar te vinden.

Wie zijn we als mens en wat komen we hier doen?

Zijn er meer mensen in het universum en wonen die net als wij op een planeet?

De jongen wist het niet….

“Kom je binnen?” vroeg zijn moeder die nu achter hem was komen staan.

De jongen knikte met zijn hoofd van ja en moeder keek omhoog.

“Wat ben je aan het doen?”

“Ik kijk naar de sterren. Het zijn er zo zoveel.”

Moeder glimlachte. “Ja, het zijn er heel veel, maar wist je dat heel veel sterren een naam hebben?”

De jongen keek zijn moeder verrast aan en schudde met zijn hoofd van nee.

Dat had hij nog niet in het boek gelezen.

“Kijk”, zei moeder en wees met haar vinger naar de nachtelijke hemel.

“Die groep sterren daar lijkt met elkaar op een steelpan en heet ‘De Grote Beer”.

Daarna wees ze naar een groepje sterren en zei: “Dat zijn de Plejaden.”

De jongen zag de groep sterren, waar hij aan het begin van het donker worden gefascineerd naar had zitten kijken.

“Onze sterrenbeelden kun je terugvinden in de sterren”, zei moeder.

Maar hoe je die kunt vinden, moet je eens opzoeken.

Kom je nu mee naar binnen, het is tijd”, en samen liepen ze naar binnen.

Nadat hij zijn tanden had gepoetst en zijn pyjama aan had getrokken, kwam zijn moeder nog even zijn kamer binnen om de gordijnen dicht te doen, maar de jongen zei: “Laat ze maar open mama, dan kan ik nog heel even naar de sterren kijken.”

Moeder glimlachte, gaf hem een zoen en vertrok. Bij de deur bleef ze even staan en zei: “Fijn gaan slapen hè. Welterusten.”

Het licht ging uit en de jongen staarde vanuit zijn bed door het raam naar buiten.

Het was een heldere nacht en hij zag wel miljoenen sterren.

“Het was niet te bevatten dat wij als mens op zo’n kleine planeet wonen, maar we zullen toch niet de enige zijn?

Het zou toch raar zijn dat juist in dit oneindige heelal, met al zijn sterren en planeten, alleen de mens het levende wezen was? En waar was dan het Hiernamaals? De plek waar je naartoe gaat als je sterft?

Of zou het leven gewoon ophouden, en is er geen herinnering meer, maar gewoon één leven en dat is het.

Maar hoe kwam de mens dan hier op aarde?”

De jongen had wel van een evolutieproces gehoord, maar we moesten toch ergens vandaan komen, net als de sterren en de planeten?

Hij had opeens zoveel vragen die onbeantwoord bleven deze avond.

Morgen zou hij naar de antwoorden gaan zoeken. Hij keek nog eenmaal naar buiten voordat hij in slaap viel.

 

Een Engel die aan het voeteneind van zijn bed zat, had al die tijd naar hem gekeken.

Het verbaasde haar dat zo’n klein jongetje al deze volwassen vragen stelde.

De meeste mensen denken hier niet over na en leven gewoon hun leven, maar deze jongen was heel bewust.

De Engel stond op en tilde het astrale lichaam uit het fysieke lichaam van de jongen en nam hem mee naar Zomerland.

Nadat ze in Zomerland waren aangekomen, maakte de Engel hem wakker.

“Manu, wakker worden. Je bent weer terug in Zomerland.”

De jongen deed zijn ogen open en lachte naar zijn Engel.

Hij omhelsde haar en keek daarna stralend om zich heen.

“Engel, mag ik iets vragen?”

De Engel wist allang wat hij wilde vragen, maar deed net alsof ze niets wist.

“Kunt u mij iets leren over de sterren en planeten en de wereld waarin wij leven?

Ik keek namelijk vanavond voor het slapen gaan naar de sterren en ik vroeg me af of wij de enige in het heelal waren, maar ook hoe wij als mens zijn ontstaan.

Na deze vragen kreeg ik steeds meer vragen, maar er zijn te weinig antwoorden.”

De Engel keek Manu aan en zei: “Ach mijn kind. Je bent je bewust aan het worden van de wereld waarin je leeft.

Het is goed om hier vragen over te stellen, want weet je waarom?”

De jongen schudde zijn hoofd van nee.

“Omdat je op een andere manier naar de aarde kijkt, zoals je anders naar de sterren en planeten zou kijken. Je zal steeds een beetje herinnering terug vinden, omdat wij met elkaar verbonden zijn.

Manu dacht er over na en vroeg: “Wat bedoelt u eigenlijk?”

“Ik bedoel dat wij, jij en ik, alle kinderen, alle sterren en planeten, iedere steen, boom, dier met elkaar verbonden zijn.

Wij komen allemaal tegelijk uit dezelfde bron.

De reden waarom jij nu opeens vragen gaat stellen is, omdat jij je iets herinnert van het feit dat er veel meer is.

Jouw ziel stuurt je met deze herinnering aan om in jezelf op zoek te gaan.

Maar het is een ingewikkeld en complex verhaal en niet uit te leggen voor een kleine jongen zoals jij.

Je zal in de war raken, omdat jouw bewustzijn die informatie niet kan verwerken.

Ik ben dus heel voorzichtig met de informatie ik aan jou geef.

Ook jij moet voorzichtig zijn mijn kind”, en ze streelde even over zijn blonde haren.

“Als je op zoek gaat naar antwoorden, dan zal je veel verschillende theorieën tegen komen die elkaar tegenspreken.

Ze kunnen je in de war brengen en je kan er zelfs ziek van worden.

Ik kan je wel helpen met de namen van de sterren en de sterrenbeelden.

Ga je met me mee?”, en de Engel stak haar hand uit.

Manu pakte haar hand vast en opeens waren ze in het Heelal.

Overal waar hij keek zag hij prachtige gekleurde sterren.

Hij keek zijn ogen uit en hij voelde een enorme rust in zich opkomen.

Het leek wel of hij zich verbond met de sterren en planeten door alleen maar naar ze te kijken.

Hij voelde de grootsheid en oneindigheid niet alleen om zich heen, maar ook in zichzelf. De Engel glimlachte en zei: “Je hoeft eigenlijk niet op zoek te gaan naar antwoorden buiten jezelf.

Je hoeft dit gevoel wat je nu voelt niet te vertalen naar een lagere bewustzijn.

Dat zal het gevoel wat je nu beleeft teniet doen, en het zal een heel andere energie uit gaan stralen dan wat jij nu voelt.

Als ik je een advies mag geven, ga niet opzoek naar antwoorden, maar blijf kijken naar de sterren en planeten.

Blijf met hen in verbinding, dan zijn er geen antwoorden nodig, omdat je al met hen verbonden bent.

Antwoorden willen hebben, betekent dat je jezelf afscheidt van de sterren en planeten, terwijl we allen één zijn.

Je wilt iets verwoorden wat niet te verwoorden is.

Dat zorgt voor conflict in jezelf en buiten jezelf, omdat jij je dan afscheidt van het grote geheel.

Begrijp je wat ik je wil vertellen?”

Manu keek om zich heen en zag hoe in de verte een ster ontplofte.

Een enorme kracht ging er door hem heen en hij voelde zich nog sterker verbonden met deze wereld.

Daarna keek hij zijn Engel aan en zei: “Wat ik nu voelde is met geen pen te beschrijven. Hoe kan men het dan in een boek opschrijven?”

De Engel glimlachte. De mens is een nieuwsgierig wezen en wil alles wat men niet kent onderzoeken.

De sterren en planeneten zijn al ééuwen lang de wegwijzers van jullie wereld.

Elk jaar zien jullie dezelfde sterren voorbij komen en die hebben jullie een naam gegeven. Zo zijn de jaren en maanden en dagen bedacht.

De uren, de kwartieren, de minuten en seconden.

Aan de stand van de sterren kunnen jullie zien in welke maand je geboren bent, op welke dag en welk uur.

De sterren zijn er om op te kunnen navigeren en zijn belangrijk voor jullie wereld.

Natuurlijk zijn er nog veel meer redenen waarom ze er zijn, maar dat zal de mens nog niet kunnen begrijpen, omdat men daar nog niet toe in staat is.

Maar neem van mij aan, dat het bij het grote kosmische plan hoort waar jij en ik uit zijn ontstaan.

Zodra je groter bent en net als ik een Engel, zal je alles begrijpen, maar geniet eerst van de sterren en planeten, want je bent net als ik een Sterrenkind.

Kom, ik breng je weer terug naar huis.

Geniet van het universum, er is veel in te zien en neem het in je op.

Mochten er antwoorden gegeven mogen worden, dan zal je die kunnen vinden in jezelf. Ze zullen dan vanzelf omhoog komen en je kunt iets meer begrijpen van de wereld waarin wij wonen.”

*

Ze stonden weer in zijn slaapkamer en heel voorzichtig legde zij het astrale lichaam van Manu terug in zijn fysieke lichaam.

Ze streelde hem nog even over zijn gezichtje en keek naar buiten.

“Ja jongen, er zullen nog vele lichtjaren voor nodig zijn om te begrijpen hoe alles werkelijk in elkaar zit, maar je hebt de tijd in deze wereld en als je blijft kijken en voelen in jezelf, kom je er wel.”

Ze drukte een zoen op zijn voorhoofd en zei: “Dag lieve Manu, tot de volgende keer.”

De volgende ochtend werd hij wakker, alsof hij extra uitgerust was.

Hij keek naar buiten en zag dat de zon opkwam en hij voelde zijn stralen door het raam naar binnen komen.

Hij zuchtte en voelde. Hij was verbonden met de zon en zijn stralen.

“Nee”, zei hij tegen zichzelf. “Voor dit gevoel kan ik geen woorden vinden, dit is de aanraking van het Universum zelf”, en hij stond op om zich telkens als de zon tevoorschijn kwam, te voeden met zijn stralen.

In de avond zocht hij de maan en de sterren op.

Hij voelde de planeten en hij voelde hun oneindigheid, die ook in hem zat.

En zonder er woorden aan te geven genoot hij van het één zijn met alles.

Hij was een Sterrenkind en samen was alles één.

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger