Wanneer een man opstaat van een bankje in het park, kijkt hij voor de laatste maal om zich heen.

Hij heeft de wereld ingekeken en alles wat hij zag was verdriet en ellende.

Hij had besloten om op zoek te gaan naar geluk.

Hij deed zijn rugtas op zijn rug en begon te wandelen. Zo liep hij het park uit.

In de stad kwam hij al snel het eerste obstakel tegen.

Hij werd aangehouden. Twee politiemannen hielden hem staande.

“Waar gaat de reis naartoe?” vroeg één van hen.

De man keek beide agenten aan en zei: “Ik ben opzoek naar geluk.”

De agenten begonnen te lachen. “Hahaha, hij is opzoek naar geluk! Nou als je het hebt gevonden, laat het ons dan weten. Deze wereld is zo verdeeld, geen mens is hetzelfde en we hebben allemaal een andere mening of gedachte.

Maar als geluk bestaat, laat het ons dan weten.”

De man beloofde het en liep verder.

 

Net buiten de stad verliet hij de weg en liep door de landerijen.

Bij een diepe sloot bleef hij staan.

Hij kon nu kiezen door langs de sloot te wandelen, maar dan zou zijn weg naar geluk vast langer gaan duren, of hij kon er overheen springen.

Hij besloot om voor het laatste te kiezen. Hij nam een aanloop en sprong, maar haalde hij net niet en viel in het water.

Aan de overkant van de sloot klom hij uit het water.

De man voelde dat de kou van het water hem weleens ziek zou kunnen maken en hij besloot, om zijn weg rennend af te leggen, op zoek naar geluk.

 

Hij rende door de landerijen en bij de volgende sloot, besloot hij er weer overheen te springen.

De man geloofde dat zijn weg naar geluk op deze manier sneller zou gaan.

Maar deze sloot was breder dan de eerste sloot.

Hij nam een langere aanloop. Hij rende en sprong, maar helaas.

Nu kwam hij midden in het water terecht.

Hij zwom naar de overkant, klom uit het water en rende nu nog harder dan de eerste keer om warm te blijven.

 

Hij rende en rende en kwam uit bij een kanaal.

De man zuchtte. Hij wist dat hier normaal overheen springen geen goed idee was.

Maar hij zag een lange stok langs de waterkant liggen en hij kreeg het idee om met behulp van die stok over het water te springen.

Hij nam een nog langere aanloop, rende met zijn stok richting het kanaal, zette zijn stok in het water, en sprong.

Tijdens de sprong probeerde hij nog in de stok te klimmen, en hij kwam ver, maar net niet ver genoeg.

De man zwom verder door het kanaal naar de overkant.

Eenmaal aan de overkant begon hij meteen te rennen, maar nu nog sneller dan daarvoor.

 

Na een tijdje bleef hij bij een kolkende rivier staan.

Het water was woest en zag er gevaarlijk uit.

De man zocht naar een weg door het water van keien en rotsen.

Even verderop zag hij dat daar een doorgang was en hij rende er naartoe.

Hij sprong van steen naar steen en het leek hem te lukken, maar net voor de overkant struikelde hij en viel in het water.

Het water greep hem. Het tilde hem op en bewoog hem wild door de kolkende rivier heen. De man vocht voor zijn leven.

Hij probeerde zich aan de keien vast te klampen, maar die waren te glad.

Hij probeerde takken die boven het water hingen vast te grijpen, maar ze waren net iets te hoog. De man vocht en vocht.

Hij raakte in paniek en vroeg zichzelf af, waarom hij op zoek ging naar geluk!

Waarom hij bij de eerste sloot niet rechts of linksaf geslagen was!

Waarom wilde hij dat zijn weg naar geluk korter en sneller moest zijn?

De man ging kopje onder en de rivier wierp hem op de kant.

 

De zon scheen op zijn gezicht.

De warmte voelde fijn aan en de man deed zijn ogen open.

Hij zag dat een klein hertje aan zijn gezicht snuffelde en dat er kleurige vlinders om hem heen fladderden.

Hij rook de geur van bloemen en de man begon te lachen.

Opeens kwam het besef dat geluk niet na te jagen is.

Dat geluk niet aan het einde van de reis te vinden is, maar dat als hij had opgelet, het geluk altijd met hem meegereisd was.

Als hij de wereld met andere ogen had bekeken, dan had hij kunnen zien dat de bomen in het park hem beschermden tegen wind en de volle zon.

Als hij de weg door de stad anders had gezien, dan had hij kunnen zien dat iedereen, net als hij, op zoek was naar geluk.

Als hij bij de sloten links- of rechtsaf was gegaan, had hij kunnen genieten van zijn wandeling, dan had hij gewandeld door geluk.

Als hij met de rivier was mee gestroomd, zonder gevecht, dan had hij zich op zijn rug door het water laten leiden, naar waar de rivier hem brengen zou.

De obstakels onderweg zijn er om naar te kijken en los of achter je te laten en het geluk wat er omheen is weer te gaan zien.

 

De man stak zijn hand uit naar het hertje en zachtjes begon hij dit diertje te aaien.

De vlinders fladderden nog steeds in het rond en de man ging voorzichtig staan.

Hij keek naar de wereld met andere ogen.

Nu zag hij het geluk dat altijd in en om hem heen aanwezig is geweest, alleen had hij het al die tijd niet gezien.

De man keek nog eenmaal in het rond en besloot om naar huis terug te keren.

Hij zwom het kanaal en de sloten over en hij rende nu uit plezier.

Hij kwam aan in de stad en de twee agenten hielden hem aan.

“En? Heb je geluk gevonden?” vroegen ze nieuwsgierig.

De man lachte en knikte. “Het zit in ons en het is daar nooit weggeweest!”

De man liep door de stad en hij wilde iedereen wel vastklampen, om te zeggen dat geluk in jezelf zit, en dat je door dát geluk, je ook het geluk om je heen kunt zien.

Maar hij begreep dat ieder voor zich, zijn eigen geluk moest vinden.

Hij kon het wel aanwijzen, en vertellen, maar dat is wijzen naar iets wat nog niet gezien kan worden.

Nee, als je echt geluk wilt ontmoeten, dan ga je daar naar op zoek. Uiteindelijk zal ook het geluk jou vinden.

De man liep het park binnen en keek naar de bomen.

Hij zag de vogels en luisterde naar ieder geluid.

Voor het eerst voelde hij zich echt verbonden met zichzelf en de wereld om hem heen. Hij had geluk gevonden!

 

 

Geschreven door Jolanda Rhijnsburger