~De oude eik vertelt...~
Een kleine Elf kijkt bedroeft voor haar uit.
“Wat is er toch mijn kind?” vraagt de oude eik.
“Waarom kijk je zo droevig, kan ik iets voor je betekenen?”
De kleine Elf vloog van de tak waar ze op zat af en ging voor de oude eik op de onderste tak staan.
Veegde met haar kleine handjes haar tranen van het gezichtje af en keek de eik verdrietig aan.
“Ik ben net terug uit de andere wereld”, zei ze wat verlegen.
“Maar kind”, zei de oude eik, “dat is toch helemaal geen wereld voor jou!
Die wereld is één van de moeilijkste werelden die wij kennen.
In die wereld mogen de mensen inzien wat dualiteit is.
Als je daar leeft, dan leef je in een wereld vol met conflict.
De mensen hebben conflict met anderen en met hun zelf en de kunst is, om in balans te komen op alle fronten.
Dit is een lang en moeilijk proces, want niet iedereen is even ver in dit stuk van zelfliefde. De één vecht nog tegen zichzelf en de wereld, terwijl de ander vrede heeft en begrijpt waarom de ander nog vecht.
De mensen proberen op deze manier iedere emotie uit en ondergaan de consequenties die daarop volgen. Vaak zijn ze daar niet bewust van, omdat ze afgescheiden zijn van de Bron waar iedereen vandaan komt.
De mensen zijn zoekende, lopen als geblinddoekte mensen overal tegen aan en dolen wat in het rond.
Het is een proces, het is goed en ook uiteindelijk zal ook die wereld net zo mooi zijn als de onze.”
“Maar hoe kunnen wij ze dan helpen?” vroeg het Elfje.
De oude eik zuchtte. “Wij kunnen alleen maar hele kleine bewustzijnslesjes geven.
Een verhaal of een gedicht, een klein stukje tekst waar inzichten in verscholen zitten.
In die wereld zijn zoveel mensen geweest die de mensen net dat ene stukje verder heeft weten te brengen.
Ze helpen elkaar net als wij hen helpen.
Kom, mijn kind, laten we hun alle liefde sturen die wij hebben, misschien is er dan één iemand die dit verhaal leest en onze liefde in zijn of haar hart voelt gloeien.”
De kleine Elf ging tegen de oude eik aan zitten en samen stuurden ze zoveel liefde, dat deze wereld wel moet veranderen.
Geschreven door Jolanda Rhijnsburger